POGRZEB KATOLICKI
Datę i godzinę pogrzebu ustala rodzina w kancelarii parafialnej, przedstawiając następujące dokumenty:
- akt zgonu z USC,
- informację o przyjęciu sakramentów św. (dokument od kapelana szpitalnego lub od duszpasterza z parafii o zaopatrzeniu zmarłego sakramentami).
- Jeżeli zmarły mieszkał poza terenem naszej parafii, potrzebna jest pisemna zgoda na pochówek wystawiona przez właściwego ks. proboszcza.
Inne wiadomości:
- Wyznaczenie miejsca pochówku należy uzgodnić z Księdzem Proboszczem.
- Szczegóły ceremonii należy również uzgodnić z Panem Organistą i Kościelnym.
- Rodzina zmarłego zobowiązana jest do posprzątania kaplicy po pogrzebie.
Pogrzeb katolicki nie przysługuje tym, którzy świadomie i dobrowolnie zerwali łączność z Kościołem lub zmarli bez pokuty w gorszących okolicznościach, albo z pogardą dla religii i Kościoła, uparcie odmawiając przyjęcia sakramentów.
Modlitwa, a zwłaszcza pełne uczestnictwo we Mszy św. pogrzebowej (przyjęcie Komunii św.) jest najcenniejszym darem dla zmarłego. Także po pogrzebie należy zmarłym zapewnić stałą pomoc modlitewną polecając ich Miłosierdziu Bożemu.
Msze święte gregoriańskie
Zgodnie z nauczaniem Kościoła Msza gregoriańska to celebrowanie trzydziestu Mszy św. w intencji jednego zmarłego. Zwyczaj ten powstał jeszcze za Grzegorza Wielkiego, który był Papieżem w latach 590-604. Zanim jednak został Papieżem , w jego domu miała siedzibę założona przez niego wspólnota zakonna istniejąca na regule benedyktyńskiej, opartej na modlitwie, pracy i dobrowolnym ubóstwie. Pewnego dnia, po śmierci jednego z zakonników, Justusa, znaleziono w jego celi trzy złote monety, których posiadanie było niezgodne z regułą zakonną. Grzegorz chcąc pomóc zmarłemu w oczyszczeniu z grzechu i polecił odprawianie 30 Mszy św. podczas których ofiarowano za jego duszę zbawczą hostię. Po trzydziestej Mszy Justus we śnie ukazał się jednemu z braci zakonnych informując go, że został uwolniony od wszelkiej kary. Był to wyraźny znak, że Msze święte odprawiane za zmarłego bez przerwy przez 30 dni pomagają potrzebującym duszom w oczyszczeniu. Celebrowanie tego rodzaju mszy szybko rozprzestrzeniło się na cały Kościół by w XIX w. zwyczaj ten został przez Stolicę Apostolską potwierdzony jako Msze św. szczególnie skuteczne dla uwolnienia zmarłego od kary czyśćca.